اثر روش های متفاوت برآورد تبخیر-تعرق مرجع بر محاسبه نمایه شناسایی خشکسالی در چند نمونه اقلیمی ایران

به طور معمول، شدت خشکسالی با نمایه‏های خشکسالی ارزیابی می‌گردد. در سال‏های اخیر در بسیاری از مناطق خشک و نیمه خشک از نمایه قدرتمندی به نامنمایه شناسایی خشکسالی (RDI) استفاده شده است. از آنجایی که این نمایه بر مبنای دو متغیر بارش و تبخیر-تعرق مرجع محاسبه می‌گردد لذا ارزیابی اثرات ناشی از محاسبه ETo با روش‌های متفاوت بر ویژگی‏های خشکسالی مسئله‌ای ضروری می‌باشد. در این راستا، در این پژوهش از چهار روش رایج محاسبه تبخیر-تعرق مرجع شامل هارگریوز- سامانی، تورنت وایت، بلانی-کریدل و روش FAO (تنها دما) جهت بررسی تاثیرپذیری این نمایه از روش برآورد تبخیر-تعرق مرجع استفاده شده و روش فائو-پنمن-مانتیث نیز به عنوان روش مبنا برای مقایسه تفاوت مقادیر شدت خشکسالی محاسبه شده با چهار روش برآورد تبخیر-تعرق در نظر گرفته شد. ایستگاه‌های مورد بررسی شامل ایستگاه بندر انزلی که در طبقه‌بندی گسترش‌یافته دمارتن در اقلیم بسیار مرطوب معتدل، ایستگاه کرمان که در اقلیم خشک سرد، ایستگاه شهر‌کرد که در اقلیم نیمه خشک فرا سرد و ایستگاه اهواز که در اقلیم خشک گرم قرار می‌گیرند می‎باشد. نتایج نشان داد که انتخاب روش‌های متفاوت محاسبه ETo تاثیر معنی‌داری در مقادیر شدت نمایه خشکسالی ندارد. با این وجود، در بین روش‌های مورد استفاده روش فائو-پنمن-مانتیث (تنها دما) و هارگریوز عملکرد بهتری از خود نشان دادند. بر مبنای این یافته‌ها می‌توان نتیجه گرفت که RDI نمایه‏ای استوار است و مقادیر شدت خشکسالی محاسبه شده با این نمایه، به روش‌های مختلف محاسبه تبخیر-تعرق بستگی ندارد.